Waar denk je aan bij weerbaar zijn?
Als we het over weerbaar zijn hebben, denken we vaak aan je grenzen 
kunnen stellen, voor jezelf opkomen. Als je weerbaar bent kun je op een assertieve manier omgaan met anderen. Je weet wat je wilt en wat je niet wilt, en hoe je dat ‘netjes’ aan de ander laat weten. Het klinkt een beetje als ‘je leven inrichten zoals jij dat wilt’. En dat is natuurlijk heel belangrijk. Je moet zeker je grenzen weten en voor jezelf kunnen opkomen.
De andere kant
Maar …. er zit ook een andere kant aan dat weerbaar zijn. Want wat, als je leven niet gaat zoals jij dat wenst. Dingen die je graag wilt lukken niet, of je bent het niet eens met hoe iemand doet. Kun je daar ook mee omgaan?
Hoe ga je om met tegenslag
Dat is wel ‘een dingetje van deze tijd’ als je het mij vraagt. Soms kun je de indruk krijgen, dat we allemaal moeten krijgen waar we ‘recht op hebben’. Maar wat is ons ‘recht’ eigenlijk? En kunnen we er nog tegen als we ‘nee’ horen? Kunnen we de grenzen van anderen ook accepteren? Kunnen we nog omgaan met tegenslag en ‘ongeluk’? Zijn we op die manier ook weerbaar?
Soms gaat het gewoon niet zo fijn
Het kan ook wel eens tegen zitten. We zitten niet lekker in ons vel, we 
zouden willen, dat het anders gaat dan het gaat. Kunnen we daar ook vrede mee hebben? En kunnen we onze kinderen ook het ‘ongeluk’ gunnen? Kunnen we ze hun eigen problemen gunnen? Mogen ze ruzie maken? Mogen ze boos zijn en ontevreden? Of moet het altijd ‘vrede’ zijn, en moeten ze altijd lachen en blij zijn.
Gun een kind zijn/haar eigen problemen
Een kind heeft ook ‘recht’ op zijn/haar problemen. Het hoeft niet allemaal opgelost te worden, zeker niet door de ouders. Ze kunnen ook zelf leren problemen op te lossen (daar worden ze sterk van). En het hoeft ook niet allemaal te worden opgelost; dat is in het ‘echte’ leven ook niet zo. Soms zijn dingen gewoon heel vervelend en onoplosbaar. Dat is gewoon zo. Als je daar tegen kunt, dan ben je weerbaar.
Veel relaxter
Weet je, als je dat toestaat, als een kind gewoon boos mag zijn of ontevreden, dan maakt dat jezelf als ouder eigenlijk veel relaxter. Dan hoef je als ouder ook niet te voldoen aan dat ‘perfecte plaatje’.
Dan loopt je kind maar een keer boos door de winkel, nou en? We zijn 
allemaal wel eens boos toch? Niks mis mee. En dan huilt het maar als het zijn zin niet krijgt, so be it. Wees gewoon jezelf, en hou de schijn niet op. Niemand is altijd blij en tevreden. Pijn en verdriet hoort ook bij het leven, en daar kun je maar beter zo vroeg mogelijk aan wennen. Probeer niet alles op te lossen, maar accepteer dat het niet altijd lekker gaat. Daar heb jij, en ook je kind, veel meer aan. Als je ook daar mee leert omgaan ben je pas echt weerbaar.
Vraagje: Lukt het jou, om je kind gewoon boos of verdrietig te laten zijn? Of ‘moet’ het snel stoppen met huilen of boos zijn? Ik zou het leuk vinden als je dat met ons wilt delen.
Geef een reactie