Sommige dingen zijn onvoorstelbaar
Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar soms hoor ik van die dingen waarvan ik dan denk: ‘dat kán toch niet’, ‘dit kan toch niet echt gebeurd zijn’, ‘zoiets dóe je toch niet’. En dan heb ik het met name over situaties waarin mensen iets doen, waarvan je denkt, dat ‘men’ zoiets niet doet. Misschien is het herkenbaar. Dat er dingen gebeuren, waarvan je je onmogelijk kunt voorstellen dat ze echt gebeuren of gebeurd zijn. En als je het eigenlijk niet kunt geloven, dan ben je snel geneigd om te denken dat het inderdaad niet waar kan zijn, omdat je je het niet kunt voorstellen. En toch gebeuren er ongelooflijke dingen. Mensen zijn tot dingen in staat die je niet kunt begrijpen. Dit kan in de privésfeer: iemand die jou iets aandoet of iets tegen je zegt, waarvan je denkt ‘méén je dit nu echt?’ Twijfel dan niet aan jezelf, maar vertrouw op jezelf, en geef je grenzen aan. Laat er geen dingen met/tegen jou gebeuren die jij niet wilt. Geloof jezelf. Hecht waarde aan jouw gedachten. Kijk naar de feiten, die liegen niet. Weeg altijd af: kan ik hierachter staan? Wil ik dit?
Niet alleen in de privésfeer
Maar het gebeurt (natuurlijk) niet alleen in de privésfeer, maar ook in het groot. Denk alleen al aan de Tweede Wereldoorlog, aan de concentratiekampen. Dat zijn toch ook dingen die je je eigenlijk niet kunt voorstellen. Wie laat er nou miljoenen mensen vermoorden omdat jij ze niet goed genoeg vindt. En hoezo vermoord jij mensen omdat iemand anders zegt dat dat moet.
Of als je hoort dat een moeder haar kind vermoordt. Dat kun je je toch niet voorstellen. Een kind dat je negen maanden bij je gedragen. En kindermishandeling, onvoorstelbaar toch? En toch gebeurt het. Meer dan je kunt vermoeden. (Let wel, ik wil hiermee niemand veroordelen, want er zijn altijd oorzaken voor aan te wijzen, maar goed is het in elk geval niet. En feit is, dat het gebeurt.)
Zoals laatst op de NOS het volgende bericht
Laatst was er in het nieuws een onvoorstelbaar verhaal (waar eigenlijk nooit publiciteit aan gegeven is). Ik had er nog nooit van gehoord, en het is niet eens zo lang geleden eigenlijk. Het ‘verhaal’ (of beter gezegd de geschiedenis) van de kinderen van het eiland La Réunion (voor de kust van Oost-Afrika). Daar zijn zo’n 50 à 60 jaar geleden kinderen weggehaald van hun ouders. Er waren veel kinderen op het eiland, en er was grote armoede. In Frankrijk waren heel weinig kinderen, dus besloot men om kinderen van La Réunion weg te halen om naar Frankrijk te brengen om daar – als ze de leeftijd er voor hadden – te werken. De ouders werden misleid doordat hen verteld werd, dat hun kinderen het goed kregen en opgeleid zouden worden, zodat je veel geld zouden kunnen verdienen. Ze zouden elk jaar bij hun ouders op bezoek komen. De ouders waren goedgelovig, en hadden geen idee wat voor walgelijk , onmenselijk plan hierachter zat. Zo zijn er vele kinderen in feite ontvoerd naar Frankrijk. De ouders en de kinderen hebben elkaar nooit weer gezien. Wat een nachtmerrie. Dat gelóóf je toch niet? Dat is toch niet voor te stellen? Lees het verhaal van één van de kinderen – Valérie Andanson – hier. En lees hier wat de NOS schrijft over het onderzoek dat hiernaar gedaan is. Inel Annette vertelt erover met tranen in zijn ogen. Zoiets raak je nooit meer kwijt. En wat in zo’n geval een eerste behoefte is, is erkenning en spijtbetuiging. Hoe simpel het ook klinkt, juist dát is zó ontzettend belangrijk (Lees over spijt en erkenning meer in dit blog over valkuilen in de opvoeding.) Je zou denken, dat is simpel, maar telkens blijkt weer, dat spijtbetuiging niet zo simpel is als het lijkt.
Dit kan dus gewoon gebeuren
Hiertoe zijn mensen dus in staat. Denk dus nooit als je iets niet vertrouwt ‘zoiets kán gewoon niet’, ‘dat is té gek, ik moet niet zo argwanend zijn’, ‘ik zal het vast verkeerd voelen’ enz. Blijf bij je eigen gevoel als je iets niet ‘vertrouwt’, als iets niet goed voelt. Alles wat je doet (of laat) is je eigen verantwoording. Denk niet – soms tegen beter weten in – het zal wel meevallen, zoiets gebeurt niet. Alles kan, dat zie je uit dit voorbeeld. Mensen zijn tot van alles in staat; als ze er zelf beter van worden, als de nood hoog is, als er angst heerst enz. Allemaal redenen, of oorzaken, om dingen te doen die niet door de beugel kunnen. Neem dus altijd je eigen verantwoording, bij alles wat je doet (‘moet’ doen). We hebben allemaal een geweten gekregen.
Vraag: Heb jij wel eens situaties meegemaakt waarin je twijfelde, en waarin je niet naar jezelf geluisterd hebt? En wat was het resultaat?
Geef een reactie