Willen helpen
Waarom willen we altijd (vaak) helpen? Eigenlijk – heel eerlijk gezegd – geeft helpen jezelf een goed gevoel. Ten diepste ben je dan ‘beter’ dan die ander. Je bent ‘onmisbaar’, je bent ‘een held’. Zo zal dat heus niet altijd voelen, maar als je in de diepte kijkt zit dat er vaak wel achter (van nature). Natuurlijk kun je met je ‘rede’, je verstand, beslissen dat dat niet je intentie is, maar het is best belangrijk om daar bewust van te zijn, zodat je niet in een valstrik stapt. Sommige mensen zijn haantje de voorste als het om helpen gaat.
Hoe kun je dat merken?
Waaraan kun je merken dat het (soms) om jezelf gaat? Als je iemand wilt helpen, en die ander wil dat niet, dan zou je geïrriteerd kunnen worden. Je zou je afgewezen kunnen voelen of zelfs boos kunnen worden. Raar toch? Want als het om die ander gaat dan maakt het toch niet uit dat je niet ‘mag’ helpen? Als het ten volle om de ander gaat, dan laat je de keus ook ten volle bij de ander. De ander kan dus best geïrriteerd reageren als jij met je hulp aankomt.
Wat helpt om dat te voorkomen?
Zo’n reactie kun je voorkomen door te vragen of die ander geholpen wil worden. Je kunt eerst vragen of die persoon het fijn vindt als je helpt. ‘Wil je dat ik help? Wil je dat ik meedenk?’ Als je dat niet doet kan die ander zelfs in de weerstand schieten. Ik herken het ook van mezelf. Als ik ‘een probleem’ noem wil ik ook niet (altijd) dat mijn man direct met de oplossing aankomt. Daar vraag ik niet om. Vaak heb ik daar helemaal geen behoefte aan, en wil ik gewoon begrip. En soms ervaar ik het helemaal niet als een probleem. Als hij dan wel met een oplossing komt raak ik geïrriteerd. Het is dus belangrijk – als je een probleem meent te horen – dat je eerst vraagt of die persoon wil dat je meedenkt. Dan pas kun je doorvragen of oplossingen opperen.
Ook bij kinderen
Dit werkt bij volwassenen zo, maar ook bij kinderen. Een kind wil ook zelf de oplossing bedenken. En daar wordt een kind sterker van. Als je zelf iets bedenkt blijft dat veel beter hangen dan wanneer een ander jou vertelt wat je moet doen. Daarom is helpen dus echt niet altijd goed. Je kan een kind beter leren om goed na te denken over een mogelijke oplossing. En natuurlijk mag je een kind heus wel iets leren door te vertellen hoe het beter kan. Maar vaak zijn we (vooral moeders) daarmee veel te snel.
Pubers
Vooral bij pubers is dit ongelooflijk belangrijk. Laat die vooral hun eigen problemen oplossen. Daar hebben ze ‘recht op’. Laat ze hun eigen worstelingen doormaken. En als je ziet dat het echt niet goed gaat kun je altijd je zorg uitspreken en het gesprek aangaan. En dat gesprek moet niet belerend zijn maar oprecht geïnteresseerd in hoe de puber denkt. Vertrouw op de ‘eigen deskundigheid‘ van de puber. (Lees uitgebreider over het gesprek aangaan met puber in mijn blog ‘een goed gesprek met je (puberende) kind.’)
Grappig
Grappig eigenlijk. De man staat er om bekend dat hij altijd met oplossingen komt. Maar bij kinderen is het vooral de moeder die snel problemen ziet en wil helpen (beschermen). Zou dat misschien ook te maken hebben met ‘een goede moeder willen zijn’? Zou maar zo kunnen. Het mag vooral niet ‘fout’ gaan, ons kind moet zich ‘goed gedragen’. Vaders zijn daar vaak heel anders in. Die gaan er vaak veel soepeler mee om. ‘Laat dat kind toch’, ‘Het valt wel een beetje mee’, ‘Hij loopt niet in zeven sloten tegelijk’.
Mijn conclusie
Meen je dus een probleem te horen of te zien, vraag dan eerst of je die ander kunt/mag helpen. Misschien heeft die ander helemaal geen behoefte aan hulp, of is het er gewoon nog niet ‘de tijd’ voor. Heb daar respect voor. Het gaat niet om jou (dat jouw behoefte om te helpen vervuld wordt), het gaat om de ander. Als die ander hulp nodig heeft kan hij er zelf om vragen of ingaan op jouw aanbod (en als hij daar nog iets in ‘moet’ leren; dat is dan ook zijn probleem).
Ik denk, dat het goed zou zijn om onszelf (zowel mannen als vrouwen) aan te leren om eerst alleen te luisteren naar die ander, en als we denken dat die ander hulp nodig heeft eerst te vragen of we die ander kunnen (mogen) helpen. Misschien is dat minder vaak nodig dan we denken. Dat scheelt een hoop irritatie aan beide kanten. (Lees ook mijn blog over luisteren en helpen.)
Vraagje: Hoe zit dat bij jou? Help jij graag een ander? En vraag je dan of die ander daar behoefte aan heeft, of ‘spring je er boven op’? Hoe lastig vind jij het om het los te laten?
Geef een reactie