Wie is er nooit eens bang? Iedereen kent angstgevoelens.
Bang om alleen te zijn, bang om ziek te worden, bang voor rampspoed, bang om bedrogen te worden, bang voor mensen die sterker zijn dan jij, bang voor monsters onder het bed, bang voor spoken.
Angsten die heel reëel kunnen zijn, maar ook angsten die onnodig zijn, of overdreven.
We zijn van nature (en aangeleerd?) geneigd om op een bepaalde manier op negatieve dingen te reageren.
Als iemand je uitscheldt bijvoorbeeld heb je de neiging om terug te schelden, of op z’n minst boos te reageren.
Als iemand je bijna van de sokken rijdt ben je geneigd om iets te zeggen als ‘kijk uit, sufferd’.
Als iemand je respectloos behandelt heb je geen zin om vriendelijk terug te reageren. Hoe vaak hoor je niet: ‘als hij zó tegen mij doet hoeft hij geen medewerking te verwachten’.
Heel begrijpelijk allemaal. Het is een bepaalde structuur die in ons zit en die we ‘geleerd’ hebben. Zoals Berthold Gunter zegt: ‘Als het gaat om communicatie hangt alles aan elkaar van de regels, overtuigingen en aannames.’ We reageren zoals we gewend zijn om te reageren.
Als je mij een beetje kent weet je waarschijnlijk dat ik (zelf) nadenken heel belangrijk vindt. Nadenken over waarom je iets wel of niet zou doen. Waarom je voor het ene kiest en niet voor het andere.
Op zich hoeft dit niet zo moeilijk te zijn. Het vraagt natuurlijk wel een zekere vorm van analytisch
vermogen. Je moet wel een beetje logisch kunnen denken, de feiten uit elkaar kunnen halen, weten waar het in de kern over gaat. Hoofdzaken en bijzaken onderscheiden. Waarom doe je iets wel of niet. Waarom misschien in de ene situatie wel en in de andere niet. Daar ben je je misschien niet zo van bewust, maar zo werkt het denkproces wel. (En dat gaat snel 😉 )
Soms is keuzes maken niet zo moeilijk. Tenminste, het kan moeilijk voelen, maar de gevolgen zijn dan niet groot. Bijvoorbeeld of je een groen of een blauw shirt aantrekt. Of dat je een appeltaartje of een kwarktaartje wilt. Dit kunnen ook best moeilijke keuzes zijn, want het is misschien allebei mooi of lekker. Héél lastig 😉 . Maar… niet ‘gevaarlijk’.
Maar moet je kiezen of je iemand opneemt in de groep of niet, dan wordt het al lastiger. Of als een jongen of meisje in de klas door iedereen gemeden wordt, wat doe je dan?
Een mens is een kudde’dier’. Dat kan soms helpend zijn. Als je het even niet meer weet kun je de ‘kudde’ volgen. Maar… doe dat dan alleen als je het echt niet meer weet en de ander vertrouwt. Er is namelijk altijd een leider. Iemand die het initiatief neemt. En die leider is ‘ook maar een mens’. Dan is het wel belangrijk dat de leider wijs en betrouwbaar . Bovendien ontslaat het je niet van je eigen verantwoordelijkheid. Je kiest zelf of je volgt of niet. (Ik had je graag een filmpje willen laten zien over hoe (steeds meer) mensen spontaan iemand nadoen die begint te dansen. Helaas kon ik hem niet meer vinden. Wel dit filmpje wat een beetje laat zien wat ik bedoel. Als er één begint volgen er vaak meer.)
En wat wil je je kinderen graag leren? Dat ze niet zomaar doen wat een ander zegt, maar zelf (ook) nadenken. Zelf hun keuzes maken, weloverwogen.
Zelfvertrouwen: vertrouwen in jezelf.
Je durft meer, want je vertrouwt op jezelf. Je durft dus ook nieuwe dingen te proberen. Je bent niet bang om te falen, want je hebt vertrouwen. En als je ‘faalt’ dan is het niet erg, omdat je beseft dat iedereen fouten maakt, en dat je daar van kunt leren. Je weet wat je vindt en waarom je iets doet. Daar sta je achter. Je doet niet zomaar iets, je doet het omdat je er over nagedacht hebt. Je hebt er vertrouwen in.
Zelfvertrouwen is dus: Dat je jezelf niet ‘in de steek laat’. Dat je jezelf niet tegenvalt. Dat je trouw durft te blijven aan jezelf.
Dat betekent dus, dat je dingen doet waar je tevreden over bent. Je hebt dingen geleerd, en je weet dat je het kunt. Je vertrouwt jezelf.
Negatieve gedachten over jezelf, alsof je niet goed genoeg zou zijn.
Ontevreden zijn over de dingen die je (wel) kunt.
Je zelfbeeld laten afhangen van anderen.
Een te hoge lat, het perfect willen doen, geen fouten durven maken.
Het was ’tijd’ om mijn blog te schrijven. En eerlijk gezegd: ik had geen idee waarover. Toen ik zo nadacht over wat zinvol zou zijn voor de ander om te lezen, kwam bij mij boven waar ik me eigenlijk heel druk over kan maken de laatste tijd. Maar … dacht ik … dat heeft niets te maken met coaching.
Het gaat over het onderwerp vaccineren (tegen Covid). En dan met name de vaccinatie van kinderen die momenteel ‘aan de beurt zijn’. Nu wil ik eerst even zeggen, dat iedereen vrij is erover te denken wat hij of zij wil. Het is een persoonlijke beslissing. Maar ik ben eerlijk gezegd best bang, dat – als ik mijn mening hierover deel – het mij lezers gaat kosten. Maar dat is dan maar zo. Ik vind het eigenlijk heel erg, dat ik daar bang voor ben. Het voelt alsof ik niet mag zeggen wat ik vind. Dat ligt natuurlijk in de eerste plaats bij mijzelf. Ik moet mij niet laten leiden door wat een ander vindt, want ik mag vinden en zeggen wat ik wil. Maar als ik soms lees en hoor van mensen en zelfs families die tegenover elkaar komen te staan, dan kan ik wel huilen. Gelukkig is dat bij ons niet zo, maar het laat wel zien hoe erg een verschil van mening kan ingrijpen in levens.
En dat is eigenlijk het onderdeel waar ik het over wil hebben.
Of krijg je mensen tegenover je omdat je iets anders vindt dan zij? Ik word er zo ontzettend verdrietig van als ik zulke schrijnende dingen hoor: dat ouders boos zijn op hun kinderen omdat die anders denken dan zij (en andersom ook natuurlijk). Of broers en zussen die elkaar niet meer willen spreken. Verschrikkelijk! Blijkbaar is het voor sommige mensen erg moeilijk om de ander te blijven respecteren, ook als hij of zij er een andere mening op na houdt.
Ik weet niet hoe het jou vergaat, maar soms hoor ik van die dingen waarvan ik dan denk: ‘dat kán toch niet’, ‘dit kan toch niet echt gebeurd zijn’, ‘zoiets dóe je toch niet’. En dan heb ik het met name over situaties waarin mensen iets doen, waarvan je denkt, dat ‘men’ zoiets niet doet. Misschien is het herkenbaar. Dat er dingen gebeuren, waarvan je je onmogelijk kunt voorstellen dat ze echt gebeuren of gebeurd zijn. En als je het eigenlijk niet kunt geloven, dan ben je snel geneigd om te denken dat het inderdaad niet waar kan zijn, omdat je je het niet kunt voorstellen. En toch gebeuren er ongelooflijke dingen. Mensen zijn tot dingen in staat die je niet kunt begrijpen. Dit kan in de privésfeer: iemand die jou iets aandoet of iets tegen je zegt, waarvan je denkt ‘méén je dit nu echt?’ Twijfel dan niet aan jezelf, maar vertrouw op jezelf, en geef je grenzen aan. Laat er geen dingen met/tegen jou gebeuren die jij niet wilt. Geloof jezelf. Hecht waarde aan jouw gedachten. Kijk naar de feiten, die liegen niet. Weeg altijd af: kan ik hierachter staan? Wil ik dit?
Soms kun je denken dat iets maar heel klein is: ‘Wat stelt het nou echt voor.’ 
Dit geldt zowel voor het positieve als voor het negatieve. Als je niet zo zwaar tilt aan kleine negatieve dingen zal de grens steeds verder kunnen komen te liggen.
Denk aan verslavingen: als je gewend bent een wijntje te drinken in het weekend, zul je vast ook wel eens een wijntje door de week drinken. En als je gewend bent om elke dag één glaasje te drinken, zul je vast ook wel eens twee glazen drinken. Nou hoeft dat natuurlijk niet direct tot een verslaving te leiden, begrijp me goed, maar als je nooit wijn drinkt zul je er ook niet aan verslaafd raken, dat zal duidelijk zijn. En het gaat om het gewend raken. Als je ergens aan gewend bent, dan is een stapje even over de grens niet zo moeilijk.
Kijk bijvoorbeeld ook eens naar liegen. Als je een gewoonte maakt van een leugentje om bestwil, wat is er dan erg aan om een iets grotere leugen te gebruiken, als dat eens handig is. Sommige mensen zeggen zo vaak onwaarheid, dat ze in feite helemaal niet meer in de gaten hebben dat ze liegen. Hoe betrouwbaar is zo iemand dan nog.
Heb je er wel eens bewust bij stil gestaan hoeveel gevoelens er zijn? De basisgevoelens kennen we wel: boos, blij, verdrietig en bang. Maar denk bijvoorbeeld ook eens aan trots, jaloers, tevreden, opgelucht, gestrest, hoopvol, onzeker, teleurgesteld, gefrustreerd, en zo zijn er nog wel veel meer te noemen. Noortje Wierenga heeft er een heleboel besproken in haar boekje ‘een boel gevoel‘; een mooi boekje voor kinderen waarin diverse gevoelens besproken worden, met daarbij een spel met vraag- en gevoelskaarten, waarmee je spelenderwijs bezig bent met gevoelens. Zo kunnen kinderen leren wat voor gevoelens er allemaal zijn, en – wat nog belangrijker is en waar het uiteindelijk om gaat – hoe je er mee om kunt gaan.
We hebben dit ook destijds in ons POWER-kamp besproken en er spellen over gedaan. Toen ontdekten we bijvoorbeeld dat er veel verschillende soorten boos zijn, allemaal met nuance verschillen. Goed om je hiervan bewust te zijn (lees het hier).
De één is geneigd om meer risico’s te nemen dan de ander. Daar kun je van nature in verschillen. Ook je man of vrouw zijn kan hierin een rol spelen. Ik denk bijvoorbeeld aan het verschil tussen vaders en moeders.
Nu moet ik beginnen te vertellen, dat ik iets ontdekte wat me ontzettend verbaasde. Lees verder
Bij het discussiëren maak je gebruik van argumenten om je mening te onderbouwen. In het discussiëren zet je meningen tegenover elkaar. Je wilt bewijzen dat je gelijk hebt. Je moet dus goede redenen aanvoeren. Maar wat zijn goede redenen.
© 2024 Ik ben Ik – Kindercoaching
Heb je m’n gratis downloads al gezien?
Je kunt mijn e-boek ’12 spelletjes en diverse tips’ 
en/of
de Helpende Gedachten Kaartjes 
en/of
7 tips voor een betere communicatie met je kind
gratis downloaden
Ga hiervoor naar mijn pagina ‘tips en gratis downloads‘ en vraag het aan.
(opent in een nieuw tabblad)
