Drama
Afgelopen week heb ik weer een dramaoefening gedaan met tieners. Ze moesten verschillende situaties uitspelen (die ze niet van elkaar wisten), onder anderen de volgende.
|
Je bent jarig, en je krijgt een doos heerlijke chocola van een vriendin. Het ziet er erg lekker uit, maar helaas, je kunt niet tegen chocola; je krijgt er vreselijke jeuk van. Maar je vriendin is wel heel erg trots op het kado wat ze voor je gekocht heeft, dat zie je.
|
Je vriendin is jarig. Je hebt een heerlijke doos chocola gekocht; daar zal ze vast blij mee zijn. Je geeft het met een stralende lach, blij, dat je zo’n lekker kado voor haar hebt gekocht (ook nog van je eigen zakgeld).
|
Dit was een lastige. Want wat zeg je in zo’n geval? Je zegt toch zeker niet dat het cadeautje niet goed is? Dan kwets je die ander, en dat wil je niet.
Dit probleem hebben niet alleen tieners, ook volwassenen hebben daar vaak de grootste moeite mee.
Verstandig?
Maar …. is het wel verstandig om niets te zeggen? Stel, dat de ander er later achter komt dat jij allergisch bent voor chocola? Hoe zou hij/zij zich dan voelen? Je hebt hem/haar in feite dan voor de gek gehouden. En dat is pas echt vervelend.
Eerlijk
Dus …. hoe moeilijk het ook is, ik ben er van overtuigd, dat het beter is om het wel te zeggen. En dat kan op een respectvolle manier. De ander heeft toch geen ‘schuld’ of zo? Die wist het blijkbaar niet, en dat is niet erg. Wees eerlijk en houdt de communicatie open. De ander kan jou er alleen maar dankbaar voor zijn. Je kunt bijvoorbeeld beginnen met je waardering uit te spreken voor de moeite die hij/zij gedaan heeft om een cadeautje voor je uit te zoeken. En dan kun je zeggen dat je het heel vervelend vindt, maar dat jij niet tegen chocola kunt. Misschien vinden jullie samen een oplossing voor ‘het probleem’. Eén van de tieners opperde om het cadeautje te ruilen voor iets anders. En …. hoe erg is het eigenlijk? (En dat geldt voor allerlei andere situaties ook.)
Wat als?
Wat als die ander zich wel gekwetst of ‘schuldig’ voelt? Dan mag je weten, dat dat zijn/haar gevoel is, daar ben jij niet verantwoordelijk voor. Het is goed om dat je beseffen. Besef je dat niet, dan kun je vanuit angst om te kwetsen, of uit angst om afgewezen te worden, verkeerde beslissingen nemen. Dat is best te begrijpen – want ik denk, dat de meesten van ons het lastig zullen vinden een ‘negatieve boodschap’ te brengen – maar verstandig is het dus niet om te zwijgen. Leer om op een juiste manier de ander ‘de waarheid’ te zeggen, dat kan je in veel gevallen helpen.
Andere situatie
Een andere situatie: Je maakt je druk over onrecht dat je is aangedaan. Je kunt daar zó boos over worden, dat het je constant bezig houdt. Het blijf maar in je hoofd ronddraaien. Je kunt er niet los van komen, het houdt je steeds bezig. Eigenlijk ben jij dan de slaaf van die ander. Die ander heeft jouw gedachten in ‘zijn macht’. Die ander beheerst jouw leven.
Wie heeft de regie
Maar …. dat laat je zelf gebeuren, je bent er zelf verantwoordelijk voor. Je bent zelf verantwoordelijk voor het feit, dat het in je gedachten blijft, en dat het je stemming beïnvloedt. Als je het los kunt laten, en kunt accepteren dat onrecht nu eenmaal gebeurt, dan heb je er zelf minder last van. Natuurlijk is het helemaal mooi, als je er daadwerkelijk iets aan kunt doen. Dat je het onrecht ‘op kunt lossen’, maar dat is lang niet altijd het geval. Heb je er geen invloed op, laat het dan los. (Als je christen bent, kun je er over in gebed gaan, zodat je het aan God kunt ‘geven’, en het daar kunt laten.) Zo bescherm je jezelf voor negatieve invloeden. (Zelfs je eigen gedachten kunnen je negatief beïnvloeden. Ook daar ben je zelf verantwoordelijk voor. Lees hierover in een vorig blog hoe je daar mee om kunt gaan.)
Een stap verder
Een stap verder nog gaat het, als je zelfs die ander kunt vergeven. Dan ben je er helemaal los van. Dat heeft soms behoorlijk wat tijd nodig, maar als je dat kunt (met hulp van God misschien), zal het jezelf bevrijding geven.
Verantwoordelijkheid
In beide voorbeelden gaat het dus over de verantwoordelijkheid laten waar die hoort.
Je bent niet verantwoordelijk voor het gevoel van de ander (ook al voelt dat soms wel zo in bepaalde situaties, omdat jij de ‘oorzaak’ zou zijn).
Je bent wel verantwoordelijk voor je eigen gevoel (ook al doet die ander jou iets aan, en ben je geneigd die ander de schuld te geven van jouw gevoel).
Jij bent niet verantwoordelijk voor het geluk(sgevoel) van de ander, en de ander is niet verantwoordelijk voor jouw geluk(sgevoel).
Hopelijk kun je hier iets mee; het kan veel ruimte en vrijheid en rust geven als je steeds meer leert de verantwoording te laten waar hij hoort.
Heb jij voorbeeld in je eigen leven? Denk je, dat je dit kunt leren toepassen?
Geef een reactie