Hoe leert je kind grenzen aan te geven?
Iedere ouder wil graag dat zijn kind leert om zijn grenzen aan te geven. Je wilt niet, dat je kind dingen doet (of met zich laat doen) die grenzeloos 
zijn. Opvoeden doe je, om je kind te leren zelfstandig het leven aan te kunnen, uiteindelijk zonder jouw hulp. Zelf te weten wat goed en wat niet goed is, en dit ook aan te kunnen geven.
Hoe kun jij hier als ouder aan bijdragen?
- Natuurlijk kun je er over praten. En dat is belangrijk! Je kunt je kind uitleggen, dat het belangrijk is om zelf te leren zijn om zijn/haar grenzen aan te geven. Maar de praktijk blijkt vaak toch lastig. Als een kind hierin niet kan oefenen dan blijft het bij theorie.
Je kind kan natuurlijk oefenen in zijn/haar ‘speel’omgeving. Op school, en met vriendjes en vriendinnetjes. Als je merkt, dat je kind zijn grens in iets aangegeven heeft, dan kun je daar een compliment voor geven. Je kunt je kind aanmoedigen en laten weten, dat je trots bent op hem/haar, omdat het lastig kan zijn je grens aan te geven, en dat hij/zij dat toch heeft gedaan.- Wat ook heel belangrijk is – maar voor ouders een stuk lastiger – is, dat je je kind ook in de opvoeding zijn grenzen laat aangeven. Jij vindt als ouder iets misschien belangrijk, maar jouw kind denkt daar heel anders over. Geef jij je kind de ruimte om er anders over te denken? En mag het daar ook naar handelen? Het is natuurlijk heel persoonlijk hoe je daar
zelf mee omgaat. Waar liggen jóuw grenzen 😉 ? Wel goed, om hier bewust bij stil te staan. Je bent vaak als ouder geneigd om het allemaal te weten. Daardoor kun je je kind wel eens weinig ruimte geven om het zijn eigen grenzen te laten zoeken (en vinden).
Het belang van eigen grenzen
Het is belangrijk, dat een kind zijn eigen grenzen ontwikkelt. Dan zal hij ook gemotiveerd zijn om ze te handhaven. Als het eigenlijk jouw grenzen zijn zal het voor je kind een stuk moeilijker worden om hieraan vast te houden. Vooral als een kind ouder wordt en meer ‘de wereld intrekt’ is het belangrijk, dat het weet waar zijn grenzen zijn. En hoe mooi is het, als je kind gaat ontdekken dat zijn (haar) grenzen ook de jouwe zijn. Dán pas 
kan een kind er echt achter staan; dán pas wordt het een zelfstandig en sterk individu. Het zal uiteindelijk zijn eigen identiteit ontwikkelen, en dat is toch de bedoeling? Je kind zal (hopelijk) geen tweede jij worden, maar zichzelf kunnen zijn. Een mens met persoonlijke ideeën en grenzen, die meestal niet eens erg afwijken van wat hij of zij geleerd heeft. Maar het is goed, als je kind dat zelf ontdekt en zelf zijn keuzes hierin maakt. Dan pas kan het een evenwichtig persoon worden die zelf zijn verantwoording kan nemen. En dat wil je toch graag als ouder?
Vraag:Heeft jouw kind inbreng in ‘de opvoeding’? Krijgt het ruimte om dingen naar zijn/haar eigen idee te doen? Ik ben benieuwd naar jouw reactie.